Welcome to my world
In het eerste jaar van de Toneelacademie heeft Luuk van Gils de voorstelling “Welcome to my World” gemaakt.
Toen Luuk te horen kreeg dat in de zomervakantie de school nog heel even open ging om werkzaamheden te verrichten, heeft hij gevraagd of dat hij daar gebruik van mocht maken om school om te toveren in een enorme immersieve wereld van zichzelf.
Als bezoeker kwam ik aan op het bij de Toneelacademie en er leek eigenlijk niets veranderd te zijn. Een groepje mensen stonden al op de parkeergarage te wachten, we raakten in gesprek. Iedereen was benieuwd wat er ging gebeuren, nog nooit was de hele school als decor gebruikt voor een performance.
Een man, in een fel blauw pak, met in de linker hand een box, komt het veld opgelopen. Deze man is niet de Luuk die ik ken, maar waarschijnlijk een acteur van de voorstelling. Op de box hoor je iemand die zachtjes een liedje neuriet.
De man heet ons welkom en vraagt hem te volgen.
We lopen met de groep het gebouw binnen.
Luuk staat binnen en vraagt iedereen zijn spullen bij de balie af te leggen en vervolgens een touw vast te pakken.
De eerste man in het blauw zou de gids zijn en neemt het touw van voren bij de hand en begeleid ons verder het gebouw in.
Er hangen foto’s van mensen die ik niet ken door de school.
Het lijkt wel of dat ze allemaal dezelfde lange jas dragen?
We lopen verder de hal in en daar staat een bankje met een jongen. Het lijkt wel of hij de kleren van Luuk aan heeft? Is dat blauwe pak van de man niet ook van Luuk?
Hij eet drop en er staat een bordje met: “Sit with me.”
Er is nog plek op het bankje naast hem…
Opeens laat de jongen voor mij het touw los en gaat naast hem op het bankje zitten.
Ik blijf vasthouden en ga verder. Het neuriën van de box wordt steeds harder. Het lijkt wel of dat meer mensen aan het meezingen zijn.
We lopen de kantine ruimte in, en blijven staan. Op de grond liggen nog meer kleren.
Ik kijk naar buiten en zie daar een meisje. Ze drinkt het water uit een bak, klimt vervolgens door een ladder, en spuugt dan het water weer uit in een lege bak die aan de andere kant van de ladder staat. Ze blijft deze handeling herhalen en herhalen.
De man begint weer met lopen en opeens hoor ik geschreeuw. Wanneer we langs de toiletten lopen hoor ik daar binnen iemand tegen een deur aan slaan en gillen.
Nog steeds zijn er overal foto’s van mensen met dezelfde kleren aan…
We blijven lopen totdat we uiteindelijk diezelfde twee jongens weer op hetzelfde bankje zien zitten, maar dan een eindje verderop? De hebben zich verplaatst. Die lachen allebei voluit en nu staat er niet meer “Sit with me” op het bordje, maar “Sit with us”. Hoorde die andere jongen daarbij? Wat hebben ze hem verteld om te doen?
We lopen verder en gaan een lokaal binnen. We zoeken allemaal een plaats in de ruimte en zien Luuk daar staan.
In precies dezelfde kleren als de anderen op de foto’s aanhadden. Ook neemt hij een houding aan op één been, net zoals op de foto’s.
Hij kijkt naar de grond, maar zegt niks.
*Pffft…*
Een klodder tandpasta vliegt door de lucht.
Luuk kijkt langzaam op met een gebroken grijns.
“I’m just trying to laugh” zegt hij.
“I’m just trying to love”
En dan begint hij aan een verhaal.
Een verhaal waarin hij vertelt dat hij zich verraden voelt.
Verraden door het leven, verraden door zijn naasten, verraden door zichzelf.
De deur wordt weer open gedaan en we mogen terug de ruimte in.
De man loopt gehaast door de gangen. We hebben als groep moeite hem bij te houden.
het gebouw lijkt veranderd te zijn.
Alle mensen zijn weg. Alle foto’s zijn weg. Alle kleren en geluiden zijn weg.
Het gebouw is stil, grauw, donker en koud.
Concept: Luuk van Gils
Spel: Luuk van Gils, Sander van Egmond, Reinout Bongers, Seppe Salomé en Luna Joosten
Met dank aan: Frank Spijkerman en Peter Missotten